На фота: Мінск. Нова-Маскоўская вуліца
Позні час. Пустынныя вуліцы.
Горад спіць. На дахах дамоў
Ночы шэрань нямая туліцца,
Навяваючы тэмы сноў.
Толькі мне не спіцца нечага,
Не знаходжу спакою ў сне.
Зоркі бліскаюць Шляху Млечнага
І таемнасцю вабяць мяне.
Я на іх паглядаю і думаю:
Вось у гэты жа самы час
Марсіянін з такою ж думаю
Пазірае, быць можа, на нас...
Раптам дзесьці у цішы напружанай
Праімчаўся і хутка знік,
Прагрымеўшы па рэйках ўзбуджана,
Прагучэўшы гудком, цягнік...
Я падумаў: гады пракоцяцца,
І па Млечнаму Шляху тады
Будуць такжа звычайна праносіцца
Міжпланетныя паязды.
І маёй затаённай мараю —
Гэта жыць у той слаўны дзень,
Каб сусветным экспрэсам над хмараю
Узляцець к таямнічай звяздзе.
Людміла Рублеўская ў артыкуле для zviazda.by.
