Ад кахання да нянавісці
(Імёны па этычных меркаваннях змененыя.)
Пацярпелы
Па словах абвінавачанай Святланы Ніканавай, з пацярпелым яны сустракаліся каля 7 гадоў, распавядае следчы следчага аддзялення Бешанковіцкага РАСК Алена Палухіна:
— Пад адным дахам яны пражылі ўсяго месяц. Прычынай растання паслужыла любоўная перапіска, якую жанчына раптам выявіла ў тэлефоне сужыцеля.
Пазней Святлана прызнавалася, што ёй як нажом па сэрцы былі эсэмэскі, адрасаваныя той, іншай: «Кахаю цябе!»; «Ты самая лепшая, адзіная для мяне...» Аляксандр не шкадаваў цёплых слоў, пры гэтым пісаў іх, седзячы ў кватэры Святланы.
Рэўнасць, крыўда раз’ядалі ашуканую жанчыну: яна абуралася, бо столькі сіл, часу, сродкаў было выдаткавана марна. Ніканава і кадзіравала Аляксандра ад алкагалізму, і трывала яго беспрацоўе з безграшоўем, а тут разлучніца прыйшла на ўсё гатовае.
Жыхарка Бешанковічаў ведала яго новую даму сэрца і нумар яе мабільнага тэлефона, на які адправіла поўныя гневу паведамленні. Прасіла, настойвала, каб саперніца адышла ўбок, не перашкаджала іх ціхаму сямейнаму шчасцю... Да слоў Святланы ніхто так і не прыслухаўся. Самому здрадніку яна паказала на дзверы. А праз некалькі месяцаў пасля гэтага ашуканая жанчына з’явілася пад вокны яго дома, захапіўшы з сабой запальную сумесь і тканіну, якую выкарыстоўвала як кнот.
«Свечка» як знак
Штуршком да помсты паслужыла размова ў паліклініцы. Фігурантка справы даведалася: з іншага горада да яе каханага прыехала нейкая Вольга, з якой яны зараз разам. А ўжо калі Святлана, зноў жа з размоваў у чарзе да доктара, зразумела, што пра яе ўласныя любоўныя перыпетыі з гэтым мужчынам у гарпасёлку ўсім даўно вядома, адчула горкую крыўду. «Здаецца, пра яго здрады ведалі, мусіць, усё, акрамя мяне», — наракала яна пазней следчым.
Дадому жанчына вярнулася ў істэрыцы. Кажа, як у тумане зайшла на балкон, узяла там сумесь для запраўкі запальнічак, знайшла кавалак нейкай тканіны і з гэтым няхітрым наборам вырашыла зазірнуць да былога каханага. Каб, так бы мовіць, пераканацца ў праўдзівасці навіны аб яго новым сямейным статуце.
Стоячы пад акном прыватнага дома, Святлана назірала непрыемную для сябе карціну: яе экс-сужыцель вячэраў разам з той самай разлучніцай.
Успышка лютасці — і фігурантка ідзе на слізкую дарожку. Яна абмотвае захоплены з сабой балончык з гаручай вадкасцю тканінай і ўторкнула яго паміж франтонам і дахам дома. Яна са спрытам акрабата ўзбіраецца на хісткую канструкцыю з дошак, складзеную пад акном.
Свой дзіўны ўчынак Святлана тлумачыла даволі цікава, нават рамантычна. Маўляў, гэта была «свечка» яе кахання да Аляксандра, і, ведаючы, якая Святлана (цытата) «незямная, той павінен быў адразу здагадацца, хто падае яму знак».
...Пары вадкасці для запраўкі запальнічак успыхнулі. Святлана, спалохаўшыся, уцякла. Гаспадар дома са сваёй госцяй выскачылі на вуліцу. Аляксандр забраўся на гарышча і адразу заўважыў прыстасаванне для падпалу. Пажару ўдалося пазбегнуць.
Следчая Алена Палухіна рэзюмуе:
— Санкцыя часткі 2 артыкула 218 Крымінальнага кодэкса прадугледжвае пакаранне ў выглядзе абмежавання волі на тэрмін да пяці гадоў або пазбаўлення волі на тэрмін ад трох да дзесяці гадоў. Пакаранне для жыхаркі Бешанковічаў вызначыць суд. Змякчальнай акалічнасцю з’яўляецца тое, што на ўтрыманні жанчыны знаходзіцца непаўналетняе дзіця.
